امروز داشتم به این فکر میکردم چی باعث میشه که یک نما رو باارزش بدونیم و دیگری را نه؟
به نظرم تا زمان قاجار میشه گفت الگوهایی موجود هست که هرقدر فاخرتر اجرا بشه نما شاخصتر به نظر میاد، یه جورایی انگار هرقدر بیشتر خرج نما بکنی ارزشمندتر میشه! مثلا اگه الگوی پنج دری و سه دری رو داری اجرا میکنی، روش گره چینی هم کار بکنی که دیگه فاخرتر و باارزشتر هم هم میشه! اگه هم به جای پنج دری، توانایی مالی اجرای هفت دری رو داری، بهتر! البته باید به این تفاوت هم توجه کرد که اینها نماهای داخلی هستند و نه خارجی.
از زمان پهلوی به این طرف چطور؟ یا کلا از زمانی که مدرنیسم وارد ایران میشه؟
توی بازدید خیابان موسوی این مسئله ذهن من رو مشغول کرده بود.
به نظرم یه سری نماها هستن که حس خوبی ازشون میگیری و احساس میکنی دیالوگ خوبی با شهر دارند. به خصوص سر کنجها این مسئله بیشتر خودش رو نشان میده. عکس یک نمونه را میگذارم:
توجه داشته باشید به پیش آمدگی و بالکنی که ایجاد شده. در مقایسه با ساختمان امروزی همسایه، این بنا صمیمی تر به نظر میرسه.
سعی میکنم بیشتر روی این سوال کار کنم. نظرات شما رو هم دوست دارم بشنوم. ممنون.
